#n 0
#k 1,2,3,4,5,6,
#z
#e
 1. Grzechem Adama  
 ludzie uwikłani *  
   wygnani z raju   
wołali z otchłani: *
„Spuśćcie, niebiosa,
 deszcz na ziemskie 
  niwy * i niech z  
   obłoków zstąpi   
   Sprawiedliwy.    
                    
#z
#e
   2. Błąkał się    
   człowiek wśród   
  okropnej nocy, *  
bolał i nikt go nie 
wspomógł w niemocy *
 póki nie przyszła  
 wiekami żądana * z 
  judzkiej krainy   
  Panna zawołana.   
                    
#z
#e
                    
3. Ona pokorą i oczy
  skromnymi * Boga  
samego ściągnęła ku 
ziemi; * że, którego
  świat nie objął   
 wielkości, * Tego  
Panieńskie zamknęły 
    wnętrzności.    
                    
#z
#e
 4. Kiedy z obłoków 
     Pan do nas     
 zstępował, * świat 
jak rozległy człeka 
poszanował * człeka,
  przed którym na   
  potem zginano, *  
    niebieskie,     
ziemskie, piekielne 
      kolano.       
#z
#e
 5. Nie naszą jaką  
zasługą ściągniony, 
  * miłość Go sama  
 wiodła w ziemskie  
  strony. * Wziął   
ciało ludzkie, z nim
ból, niedostatki, * 
zbratał się z nami, 
 był Synem u Matki. 
                    
#z
#e
 6. Dajmyż Mu za to 
   dzięki, zborze   
    wierny, * że    
 kochając nas, był  
nam miłosierny * i, 
  wznosząc ręce ku  
  niebu jasnemu, *  
  śpiewajmy chwałę  
 Bogu najwyższemu.