Spuśćcie nam na ziemskie niwy

1. Spuśćcie nam na ziemskie niwy *
Zbawcę z niebios, obłoki, *
świat przez grzechy nieszczęśliwy *
wołał w nocy głębokiej. *
Gdy wśród przekleństwa od Boga *
czart panował, śmierć i trwoga, *
a ciężkie przewinienia *
zamkły bramy zbawienia.

2. Ale się Ojciec zlitował *
nad nędzną ludzi dolą, *
Syn się chętnie ofiarował, *
by spełnił wieczną wolę: *
zaraz Gabryjel zstępuje *
i Maryi to zwiastuje, *
i że z Ducha Świętego *
pocznie Syna Bożego.

3. Panna przeczysta w pokorze *
wyrokom się poddaje, *
iszczą się wyroki Boże, *
Słowo ciałem się staje. *
Ach! Ciesz się Adama plemię, *
Zbawiciel zejdzie na ziemię: *
drżyj piekło! On twe mocy *
w wiecznej pogrąży nocy.

4. Oto się już głos rozchodzi: *
„Wstańcie, bracia uśpieni! *
Zbawienie nasze nadchodzi, *
noc się w jasny dzień mieni. *
Przecz odtąd działa niecnoty *
wylęgnione wśród ciemnoty; *
niech każdy z nas w przyszłości *
zbroję wdzieje światłości.

5. Niech nas zdobi mierność stała, *
w pokarmie i napoju, *
nie hołdujmy chuciom ciała, *
żyjmy w zgodzie, w pokoju. *
Naśladować Tego mamy, *
którego przyjścia czekamy: *
ta jest powinność nasza, *
jak apostoł ogłasza.

6. Zbawco świata, szczerze chcemy *
pełnić te powinności, *
złącz się z nami, niech będziemy *
Twymi dziećmi w szczerości. *
Wlej, o Jezu miłościwy, *
w duszę mą pokój prawdziwy, *
posiądź i serce moje, *
wszak jestem dziecię Twoje.