Bóg się rodzi, gwiazda wschodzi

1. Bóg się rodzi, gwiazda wschodzi, *
Trzej królowie od wschodu *
tu, z darami, ofiarami *
każdy swego narodu *
do Betlejem, gdzie złożony, *
z Panny Chrystus narodzony, *
jadą z licznymi dwory.

2. Murzynowie, arabowie, *
z Tarsu to są królowie, *
nauczeni, oświeceni, *
ci święci trzej magowie, *
przez Proroka Balaama, *
co potwierdza gwiazda sama, *
prowadząca do szopy.

3. Nie leniwi, lecz skwapliwi, *
swoje kraje rzucają, *
a w te strony, swe korony *
w szopie Panu składają: *
Jeruzalem nawiedzając *
i Heroda się pytając *
gdzie Król Chrystus narodzon.

4. Herod wita, królów pyta, *
co to za król na świecie *
obiecany i przysłany, *
w którym judzkim powiecie? *
Na co rzekną: że Prorocy *
o anielskiej Jego mocy *
piszą z Ducha Świętego.

5. Pozdrowiwszy, nawiedziwszy *
Jeruzalem żegnają, *
a bez zwłoki spieszne kroki *
do Betlejem wraz dają: *
Melchiori z Baltazarem, *
Gaspar z zacznym złota darem *
w szopie raczą Chrystusa.

6. Lubo w żłobie, jednak sobie *
Dziecię-Boga szacują, *
otworzywszy, skarb złożywszy, *
wonność, mirrę darują, *
a w najczystszej Panny ręce *
Matce Bożej, swej Panience, *
wdzięczny dar złożyli.

7. Złoto Pana, a Kapłana *
kadzidło oznaczało, *
mirra znakiem, mękę smakiej *
w tych darach wyrażało: *
co królowie, gdy oddali, *
Pana w żłobie pożegnali *
z Matką Jego, Maryją.

8. Więć w krainę, w swą dziedzinę *
święci spieszą Panowie, *
a w spocznieniu i zaśnieniu *
z nieba stają posłowie: *
świętych królów proste drogi *
rozkazują w domu progi *
innym wracać gościńcem.

9. I tak święci, w łaskę wzięci, *
od Pana wcielonego, *
przy radości, wesołości *
dla nas narodzonego, *
wierni będąc wyznawali, *
że Bóg zrodzon, ogłaszali, *
aby zbawił narody.

10. I my dary, z serc ofiary *
dajmy Panu z Królami, *
miłość w złocie, zapach w cnocie, *
mirrę korzą i z nami *
prosząc Pana poznanego, *
Boga w żłobie złożonego, *
by nas niebem darował.