Bóg się rodzi, moc truchleje

1. Bóg się rodzi, moc truchleje, *
Pan niebiosów obnażony, *
ogień krzepnie, blask ciemnieje, *
ma granice Nieskończony. *
Wzgardzony, okryty chwałą, *
Śmiertelny, Król nad wiekami, *
a Słowo Ciałem się stało *
i mieszkało między nami.

2. Cóż masz niebo nad ziemiany? *
Bóg porzucił szczęście swoje, *
wszedł między lud ukochany, *
dzieląc z nim trudy i znoje. *
Niemało cierpiał, niemało, *
żeśmy byli winni sami, *
a Słowo Ciałem się stało *
i mieszkało między nami.

3. W nędznej szopie urodzony, *
żłób Mu za kolebkę dano, *
cóż jest, czym był otoczony? *
Bydło, pasterze i siano. *
Ubodzy! Was to spotkało, *
witać Go przed bogaczami, *
a Słowo Ciałem się stało *
i mieszkało między nami.

4. Potem i króle widziani, *
cisną się między prostotą, *
niosąc dary Panu w dani: *
mirrę, kadzidło i złoto. *
Bóstwo to razem zmieszało *
z wieśniaczymi ofiarami, *
a Słowo Ciałem się stało *
i mieszkało między nami.

5. Podnieś rękę, Boże Dziecię, *
błogosław ojczyznę miłą: *
w dobrych radach, w dobrym bycie, *
wspieraj jej siłę swą siłą. *
Dom nasz i majętność całą *
i Twoje wioski z miastami, *
a Słowo Ciałem się stało *
i mieszkało między nami.