Niebiosa, rosę spuszczajcie

1. Niebiosa, rosę spuszczajcie z góry, *
Sprawiedliwego wylejcie chmury; *
o wstrzymaj, wstrzymaj Twoje zagniewanie *
i zbrodni naszych zapomnij już, Panie.

2. Pusto w Twym mieście, pusto w Syjonie, *
Jerozolima w boleści tonie, *
runął dom Twojej świętości i chwały, *
gdzie dla Cię hymny ojców naszych brzmiały.

3. Niebiosa, rosę spuszczajcie z góry, *
Sprawiedliwego wylejcie chmury; *
grzech nas oszpecił i w sprośnej postaci *
stoim przed Tobą, jakby trędowaci.

4. Padliśmy wszyscy jak liść w jesieni, *
zbrodniami jak wichrem rozproszeni, *
Tyś Twe oblicze zasłonił przed nami *
i Tyś naszymi złamał nas zbrodniami.

5. Niebiosa, rosę spuszczajcie z góry, *
Sprawiedliwego wylejcie chmury; *
o spojrzyj, spojrzyj na lud Twój znękany *
i ześlij Tego, co ma być zesłany.

6. Wypuść Baranka, daj niech przybędzie *
z głazów pustyni, niech Panem będzie; *
na górze córy Syjonu się zjawi *
i po łzach tylu z jarzma nas wybawi.

7. Niebiosa, rosę spuszczajcie z góry, *
Sprawiedliwego wylejcie chmury; *
pociesz się ludu, pociesz w twej niedoli, *
już się przybliża kres Twojej niewoli.

8. Czemuż się smucisz, bolejesz srodze? *
Nie bój się, nie bój, ja wyswobodzę, *
Jam jest twym Panem, Ja doli twej Sprawcą, *
Ja twoim Świętym, Ja Bogiem i Zbawcą.

9. Niebiosa, rosę spuszczajcie z góry, *
Sprawiedliwego wylejcie chmury; *
roztwórz się ziemio i z łona twojego *
wydaj nam, wydaj już Zbawcę naszego.